ochrona wierzycieli | Co do zasady

Dowolne i wybiórcze spłacanie tylko niektórych wierzytelności może powodować odpowiedzialność karną dłużnika, także w przypadku, gdy jest on dopiero zagrożony niewypłacalnością, jeżeli działaniem tym naraża na szkodę pozostałych wierzycieli.

Do tej pory banki zdecydowanie łatwiej niż inni wierzyciele mogły się zabezpieczać i później dochodzić swoich wierzytelności. Czy nowelizacja Prawa bankowego to zmieni?

Skarga pauliańska chroni wierzycieli w razie niewypłacalności dłużnika. Możliwość skorzystania z niej przez poszczególnych wierzycieli jest jednak ograniczona, gdy trzeba chronić interesy wszystkich wierzycieli w ramach postępowania upadłościowego.

Gdy z zagrożonej niewypłacalnością spółki-dłużnika wyprowadzane są aktywa, wierzyciele mają dylemat, czy wystąpić o ubezskutecznienie tych transakcji samodzielnie, czy też złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika i zdać się na działania syndyka.

Ochrona interesów wierzycieli w ramach środka karnego „obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę” nałożonego na nieuczciwego dłużnika przez sąd karny.

Rozmowa z Janem Ciećwierzem, wspólnikiem kancelarii Wardyński i Wspólnicy, o tym jak dłużnicy unikają płacenia zobowiązań i w jaki sposób prawo broni wierzycieli przed takimi działaniami.

Kilka krytycznych uwag pod adresem uchwały Sądu Najwyższego.

W praktyce obrotu gospodarczego coraz częściej mamy do czynienia z sytuacją, w której dłużnik wyzbywa się majątku, aby uniemożliwić wierzycielowi zaspokojenie wierzytelności lub zmniejszyć poziom tego zaspokojenia.

Decydując się na spadkobranie, zarówno testamentowe, jak i ustawowe, musimy pamiętać o tym, że przyjmujemy na siebie zarówno ogół praw, jak i obowiązków zmarłego istniejących w chwili jego śmierci.

Z początkiem stycznia 2013 roku weszła w życie niemiecka ustawa reformująca sposób ujawnienia majątku dłużnika w postępowaniu egzekucyjnym.

Wyzbycie się składników majątku, tak by powód nie mógł uzyskać na nich zabezpieczenia roszczenia dochodzonego przed sądem, może być uznane za przestępstwo – nawet jeżeli nie zostało jeszcze wydane orzeczenie stwierdzające istnienie obowiązku dłużnika.

Od 1 stycznia 2009 roku wierzyciele dochodzący w ramach UE roszczeń nieprzekraczających 2000 euro mają do dyspozycji, obok dotychczas istniejących procedur, także europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń.