bankowość i finansowanie | Co do zasady

Od 1 lipca 2018 r. obowiązują przepisy wprowadzające mechanizm podzielonej płatności (split payment) w VAT. Mechanizm ten, stosowany w transakcjach B2B, ma stanowić narzędzie do walki z wyłudzeniami VAT.

Przedsiębiorcy nie mają obowiązku stosowania mechanizmu podzielonej płatności. Pozostawiona im inicjatywa w tym zakresie zmusza do zadania pytania, czy warto skorzystać z nowego instrumentu. Ustawodawca zadał sobie trud, by zachęcić podatnika do udzielenia odpowiedzi twierdzącej.

Od 1 lipca 2018 r. w transakcjach pomiędzy przedsiębiorcami obowiązuje mechanizm podzielonej płatności (tzw. split payment). Wprowadzenie go motywowane było zamiarem uszczelnienia systemu podatkowego. Split payment wpłynie jednak nie tylko na sytuację podatników, ale również banków.

Faktoring w Polsce rozwija się dynamicznie. Według Związku Faktorów Polskich wartość wierzytelności będących przedmiotem faktoringu zwiększa się z roku na rok średnio o 18%. Wprowadzenie split paymentu może uderzyć w płynność finansową firm, które poszukując finansowania, mogą dodatkowo napędzić rozwój branży faktoringowej. Ale nie ma róży bez kolców – split payment skomplikuje transakcje faktoringowe i wprowadzi nowe ryzyka dla faktorów.

Przepisy ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego przewidują, że reklamację nierozpatrzoną w terminie „uważa się” za rozpatrzoną zgodnie z wolą klienta. Ku dość powszechnemu zaskoczeniu w niedawnej uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, że wcale nie oznacza to, iż opóźnienie w rozpoznaniu reklamacji zobowiązuje do jej uwzględnienia, a jedynie że spóźnienie takie pogarsza sytuację procesową podmiotu rynku finansowego – jeżeli sprawa kiedykolwiek trafi do sądu. Czy rzeczywiście o to chodziło ustawodawcy?

Niespełna dwa tygodnie temu na biurko prezydenckie trafił tekst ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Stała się ona przedmiotem dyskusji, bowiem zakłada skrócenie ogólnych terminów przedawnienia roszczeń oraz zmiany w zakresie możliwości dochodzenia roszczeń przez przedsiębiorców przeciwko konsumentom po upływie terminu przedawnienia. Do tego dochodzi zmiana w zakresie postępowania egzekucyjnego, która wpłynie na możliwość zajęcia rachunku bankowego dłużnika drogą elektroniczną.

Ochrona środowiska to dziś istotne zagadnienie. Wiele organizacji i przedsiębiorstw stara się uwzględniać w swoich działaniach wymagania z nią związane. Również banki próbują nadążyć za obecnymi trendami, wprowadzając do swojej oferty produktowej tzw. eko-kredyty czy też zielone kredyty.

Z raportów przedstawionych przez Centrum Alternatywnego Finansowania Uniwersytetu Cambridge wynika jednoznacznie, że Europa jest daleko za Stanami Zjednoczonymi czy państwami azjatyckimi pod względem rozwoju nowoczesnych usług finansowych. Widać to zwłaszcza w dziedzinie crowdfundingu – w azjatyckich państwach regionu Pacyfiku tą metodą uzyskuje się ponad 200 miliardów dolarów rocznie, a w Europie tylko ok. 8 miliardów. Zmienić ma to projekt rozporządzenia dotyczącego crowdfundingu, które ujednolici europejskie regulacje i wprowadzi instytucję paszportu europejskiego dla usługodawców prowadzących platformy crowdfundingowe.

W różnego typu transakcjach finansowania zdarza się, że jednym z istotnych aktywów kredytobiorcy jest portfolio wierzytelności – np. wynikających z umów najmu (gdy mamy do czynienia z finansowaniem centrów handlowych) czy z umów pożyczek (gdy działalność kredytobiorcy opiera się na ich udzielaniu). Kredytodawca, szukając efektywnego zabezpieczenia swoich wierzytelności, często wymaga więc w takiej sytuacji ustanowienia zabezpieczenia na takim portfelu.

Wbrew generalnej zasadzie, że przerwanie biegu przedawnienia danej wierzytelności ma skutek wobec wszystkich kolejnych nabywców tej wierzytelności, złożenie przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego nie przerywa biegu przedawnienia wierzytelności w stosunku do nabywcy wierzytelności innego niż bank.

Akt notarialny, w którym dłużnik poddaje się egzekucji na zabezpieczenie roszczeń obligatariuszy, musi zawierać zindywidualizowane oznaczenie takich obligatariuszy. Niedopuszczalne jest określenie uprawnionych obligatariuszy w sposób ogólny, jako każdoczesnych obligatariuszy z tytułu danych obligacji emitenta (III CZP 10/17).

What banks should pay attention to when granting consortium financing or considering restructuring of consortium debt.