Paulina Wojtkowska | Co do zasady

Z ponad 22-miesięcznym opóźnieniem Polska wdroży tzw. dyrektywę SUP (od single-use plastics). Większości przepisów będzie trzeba przestrzegać już od 24 maja, ale są i takie, które wejdą w życie później.

Organy Inspekcji Ochrony Środowiska prowadzą wzmożone kontrole sklepów pod kątem przestrzegania przepisów ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności. Wskazują przy tym na uchybienia dotyczące nie tylko prawidłowego podziału opłaty za zmarnowaną żywność czy realizacji kampanii edukacyjnych, ale przede wszystkim rozumienia definicji marnowania żywności. W wielu przypadkach inspektorzy nie mają racji, co zaczęły dostrzegać sądy administracyjne.

Na dniach wejdzie w życie ustawa z 22 lipca 2022 r. o zmianie niektórych ustaw w celu przeciwdziałania przestępczości środowiskowej. Zmienia ona zasady odpowiedzialności za popełnienie tych przestępstw przez spółki – organy ścigania nie będą musiały jak dotychczas doprowadzić najpierw do skazania osoby fizycznej powiązanej ze spółką, aby następnie móc wszcząć postępowanie przeciwko podmiotowi zbiorowemu. Zaprojektowana zmiana usuwa główną praktyczną przeszkodę, dla której organy ścigania niezwykle rzadko decydowały się na pociąganie spółek do odpowiedzialności karnej. W efekcie zmian spodziewamy się większej liczby postępowań przeciwko spółkom. Rozwiązaniem pozwalającym na zmniejszenie tego ryzyka jest środowiskowy compliance.
 

Pod koniec marca Komisja Europejska opublikowała kolejny pakiet propozycji zmierzających do urzeczywistnienia Europejskiego Zielonego Ładu. Część postulatów odnosi się do konkretnych kategorii produktów – rynku wyrobów budowlanych czy włókienniczych – ale nie brakuje też takich, dzięki którym oferowane produkty mają być zrównoważone i bardziej przyjazne środowisku.

Rozporządzenie ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych przewiduje wysokie kary za posługiwanie się wzorem umowy nawet w przypadku drobnych odstępstw od wymogów formalnych wynikających z tego rozporządzenia. W rezultacie organy Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa (KOWR) mogą nakładać na przedsiębiorców administracyjne kary pieniężne rzędu kilku, a nawet kilkudziesięciu milionów złotych.

Już prawie dwa miesiące temu Ministerstwo Klimatu i Środowiska opublikowało projekt ustawy wdrażającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/904 z 5 czerwca 2019 r. w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko. Nowelizacja powinna wejść w życie najpóźniej 3 lipca 2021 r., ale już teraz budzi wiele wątpliwości.

Przedwczoraj, 20 kwietnia Prezydent RP podpisał ustawę nowelizującą szereg aktów prawnych odnoszących się do udziału społeczeństwa w postępowaniach dotyczących przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

23 października 2020 r. Parlament Europejski głosował nad poprawkami do rozporządzenia 1308/2013. Ostatecznie europosłowie zdecydowali nie zakazywać stosowania nazw nawiązujących do mięsa w stosunku do jego roślinnych substytutów. W sklepach nadal będzie można kupić roślinną kiełbasę, a w restauracji zjeść wegeburgera. Gorsze czasy mogą jednak nastąpić dla producentów analogów produktów mlecznych.

Zanim na placu budowy pojawią się pierwsi wykonawcy, inwestor musi dopełnić wielu formalności, w tym – uzyskać pozwolenie na budowę. Co jeśli dokumentacja przedłożona organom administracji budowlanej okaże się niekompletna lub niezgodna z przepisami? Czy bezwzględnie uniemożliwia to realizację przedsięwzięcia?

Postanowieniem z 6 sierpnia 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny skierował do składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego pytanie prawne, które od lat wzbudza w orzecznictwie poważne wątpliwości: czy wniesienie skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania po jego zakończeniu i wydaniu ostatecznej decyzji uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie takiej skargi przez sąd administracyjny.

Pierwotnie uznanie administracyjne było formułowane jako „swobodne uznanie” i odnosiło się do obszaru działania administracji, który nie był jeszcze uregulowany prawem. Dopiero później zaczęto traktować tę instytucję jako gwarancję nadawaną właśnie przez prawo, której funkcją jest sprawniejsze działanie administracji publicznej. Nadal jednak jej istotą pozostaje pewna swoboda decyzji organu, choć ujęta w określone ramy, których bezwzględnie nie należy przekraczać.

Mediacja jako jedna z najstarszych metod rozwiązywania sporów odgrywa niebagatelną rolę w doprowadzaniu skonfliktowanych stron do porozumienia. W sporach prawnych jest najczęściej kojarzona z mediacją przeprowadzaną w postępowaniu cywilnym. Nie dziwi to w obliczu faktu, że instytucja ta w zasadzie ukształtowała się na płaszczyźnie prawa prywatnego. W sporach administracyjnych wciąż jest ona nowością.