Mateusz Kosiorowski | Co do zasady

23 maja br. Polska Izba Ubezpieczeń oraz Związek Banków Polskich przyjęły Dobre praktyki w zakresie ubezpieczeń spłaty kredytu lub pożyczki (ang. Credit Protection Insurance – CPI). Dokument jest rezultatem współpracy obydwu izb gospodarczych pod auspicjami Komisji Nadzoru Finansowego. Dobre praktyki poruszają szereg istotnych zagadnień – począwszy od tworzenia produktu CPI, poprzez sposób dotarcia do klienta, jakość dystrybucji, działania podejmowane w interesie klienta, nadzór nad dystrybutorem produktu CPI, na jego monitorowaniu skończywszy.

Stanowisko KNF z 25 marca 2024 r. dotyczące niektórych aspektów stosowania outsourcingu przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obejmuje również prowadzenie postępowań windykacyjnych związanych z wykonywaniem umów ubezpieczenia. Ubezpieczyciele oferujący kredyt kupiecki, dla których czynności windykacyjne prowadzą podmioty zewnętrzne, muszą zweryfikować, czy outsourcing w tym zakresie jest zgodny ze stanowiskiem KNF.

26 czerwca 2023 r. Komisja Nadzoru Finansowego przyjęła nową Rekomendację U dotyczącą dobrych praktyk w zakresie bancassurance, która zastąpi dotychczas obowiązującą Rekomendację U z czerwca 2014 r.

Od 17 czerwca 2022 r. zakłady ubezpieczeń mają skuteczniejsze narzędzia oceny ryzyka ubezpieczeniowego w postaci dostępu do informacji o mandatach i punktach karnych. Analiza dodatkowych danych może skłonić ubezpieczyciela komunikacyjnego do podwyższenia należnej składki ubezpieczeniowej.

Zgodnie z polskim i europejskim prawem wykonywanie pewnych usług wymaga zawarcia ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnoprawnej. Takim obowiązkiem są objęte podmioty wykonujące działalność leczniczą, dla których ustawodawca przewidział minimalną wysokość sumy gwarancyjnej. Czy taka suma gwarancyjna może zostać wyczerpana przez szkodę medyczną?

Wielu obywateli Ukrainy wjeżdża do Polski samochodem, co powoduje pytania o ubezpieczenie, Zieloną Kartę i inne sprawy. Odpowiadamy na najczęstsze pytania.
 

Na zakres odpowiedzialności ubezpieczonego (a tym samym zakładów ubezpieczeniowych odpowiadających akcesoryjnie) wpływają nie tylko przepisy krajowe, ale też przepisy unijne i orzecznictwo dotyczące „ruchu pojazdu mechanicznego”. Po niedawnej uchwale Sądu Najwyższego zarysowała się między nimi pewna sprzeczność.

Kryzys związany z pandemią COVID-19 wymusił na polskim ustawodawcy wprowadzenie niestandardowych rozwiązań legislacyjnych, których celem było nie tylko przeciwdziałanie negatywnym skutkom gospodarczym, ale także wsparcie społeczeństwa na wybranych płaszczyznach życia. Dostrzegając istotne zagrożenie związane ze świadczeniem usług zdrowotnych na rzecz pacjentów z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 lub podejrzeniem takiego zakażenia, Minister Zdrowia zdecydował o wprowadzeniu kompensaty dla personelu medycznego wypłacanej na podstawie jego polecenia skierowanego do Narodowego Funduszu Zdrowia.

Samochody autonomiczne powoli stają się rzeczywistością, czemu towarzyszą bariery logistyczne, technologiczne i prawne. Polski ustawodawca poczynił już pewne wstępne działania legislacyjne, wprowadzając np. definicję autonomicznego pojazdu mechanicznego czy procedurę testów takich pojazdów na drogach publicznych. Potrzebne są jednak dalsze ustawowe uregulowania dotyczące ubezpieczeń i towarzystw ubezpieczeniowych, obciążonych udzielaniem obowiązkowej ochrony OC w sytuacji wielkich niewiadomych oraz luk prawnych.

Jeszcze przed ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego część przedsiębiorców – przewidując prawdopodobne skutki zbliżającej się pandemii – zdecydowała się na ubezpieczenie business interruption. Czy tego rodzaju ubezpieczenia mogą chociaż w części kompensować szkody związane z pandemią?

Egzekwowanie przez władze państwowe „epidemicznych” restrykcji (zakazów i nakazów) – pomimo wielu wątpliwości co do zgodności z konstytucją – aktualnie stanowi wykonywanie władzy publicznej zgodnie z prawem. Niemniej jednak nawet działania państwa w majestacie prawa mogą wiązać się z ryzykiem zakażenia COVID-19 lekarzy i pielęgniarek, patrolujących funkcjonariuszy itp. Powstały wskutek zakażenia ciężki rozstrój zdrowia (czy nawet śmierć osoby zakażonej) może przesądzić o odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa na zasadzie słuszności.

Ogłoszenie stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii i innych aktów prawnych wiąże się nie tylko z wprowadzeniem nakazów i zakazów w życiu codziennym i zawodowym, ale też z różnego rodzaju ograniczeniami w prowadzeniu działalności gospodarczej. Lekarze mogą być kierowani do pracy w szpitalach zakaźnych. Z kolei przedsiębiorcy obarczeni są nowymi restrykcjami, w wyniku czego odnotowują znaczne straty. Czy w związku z obostrzeniami będzie można domagać się odszkodowań od Skarbu Państwa?